Długowieczne rzeczy

Wraz ze zmianą pogody na wiosenną modyfikacji ulega moja garderoba – muszę pożegnać się z zimowym płaszczem, który w tym roku skończył 8 lat. Kupiłam go w 2007 w Hiszpanii, gdzie w tamtym czasie przebywałam na wymianie studenckiej, po tym, kiedy chcąc wrócić do domu po imprezie zauważyłam, że ktoś podprowadził mi kurtkę. Do domu wróciłam w kurtce kolegi, a nazajutrz pobiegłam do centrum handlowego na przedmieściach, by kupić nową. Od tamtej pory nosiłam brązowy puchaty płaszcz z sieciówki przez każdą zimę i okresy przejściowe, kiedy tylko robiło się zimniej. W tym roku zauważyłam na nim liczne przetarcia, a nawet pęknięcia, więc stwierdziłam, że najwyższy czas się z pożegnać. Ale zimowa kurtka to nie jedyna długowieczna rzecz w mojej szafie.

W okresie zimowym często biegam w bluzie z kapturem, części polarowego dresu, który w tym roku kończy lat 15. W spodniach z kompletu chodzę po domu w zimniejsze dni (a teraz nawet mam je na sobie, gdy piszę ten tekst, bo o piątej rano tak cieplej i przyjemniej). Nie mam zbyt dobrej pamięci do wydarzeń z przeszłości, więc nie kojarzę okoliczności zakupu tego dresu, wiem jednak, że był dość drogi w porównaniu z innymi ubraniami, które mogli zafundować mi moi rodzice. Bluza jest czarna, natomiast spodnie są w kolorze, którego nigdy nie lubiłam – czerwonym. Nadal tajemnicą dla mnie jest, dlaczego nie znosząc czerwonego zdecydowałam się na ten zakup. W ciągu tych piętnastu lat, które dres przeżył w mojej szafie, nieraz zastanawiam się, czy się go nie pozbyć, jednak powszechny argument – wysoka cena – kazał mi zatrzymać tę niezbyt lubianą część garderoby. Obecnie już się do niego przyzwyczaiłam, czerwonego nadal nie lubię, nie wyszłabym w pełnym komplecie “do ludzi”, ale w końcu to tylko ciepły dres, idealny po domu. Co ciekawe, po tych 15 latach domowego użytku polarowy komplet jest w świetnym stanie (no może oprócz lekko przydeptanych za długich nogawek spodni) i wygląda na to, że przez najbliższe kilka lat będzie mieszkał w mojej szafie.

W szafie na chwilę obecną mam siedem wieszaków. Na jednym z nich wisi trzyczęściowy czarny garnitur, który kupiłam przed maturą, czyli jakieś 11 lat temu. W kombinacji marynarka + spodnie (lub spódnica) pojawiłam się gdzieś może raz, natomiast do tej pory z przyjemnością zakładam każdą z części jako element zestawu. Spodnie – lekko rozszerzane, poza tym rozmiar za duże – noszę najczęściej, więc noszą już pewne znaki czasu, ale bardzo je lubię za ich fason i uniwersalność. Spódnica o klasycznym stroju też sprawdza się zarówno na co dzień, jak i przy okazji formalnych spotkań. Jedynie marynarka – jako że trochę za duża – nie do końca spełnia moje oczekiwania, ale bez oporów zakładam ją do sukienki zamiast lekkiego płaszcza. Jeśli mój rozmiar się nie zmieni, to jestem pewna, że przez długi czas nie będę zmuszona szukać nowego garnituru. Szczerze mówiąc nigdy go jakoś specjalnie nie lubiłam, ale przyzwyczaiłam się do tego czarnego kompletu, a teraz nie wyobrażam sobie szafy bez tego uniwersalnego, klasycznego elementu.

W komodzie mam też dziewięcioletnią apaszkę, siedmioletni pasek czy strasznie stary szary kardigan, który teoretycznie nie pasuje do wizji mojej idealnej garderoby, ale świetnie się sprawdza jako uzupełnienie codziennych stylizacji. Prawdę mówiąc te wszystkie rzeczy nie są jakiejś najlepszej jakości, a przynajmniej w momencie zakupu nie skupiałam się na niej. Te kilka czy kilkanaście lat temu nie kupowałam tak świadomie jak teraz, szafę miałam pełną sieciówkowego badziewia, z którego do dziś przetrwało tylko kilka rzeczy. Mam nadzieję, że moja mała czarna, którą dałam sobie uszyć niedawno, będzie kolejnym długowiecznym elementem w mojej szafie. I wprawdzie mogłabym się jeszcze pochwalić czterdziestoletnią sukienką po babci czy trzydziestoletnią spódnicą mamy, ale mimo że kiedyś często w nich chodziłam i nadal są w idealnym stanie, to teraz już nie czuję, że są moje. Mam je jednak w szafie, bo są dla mnie przypomnieniem, że warto inwestować w “staromodną” jakość.

W dobie “fast fashion” – kiedy trendy zmieniają się częściej niż pory roku, a materiały są coraz gorszej jakości – ubrania mające nawet te kilka lat wydają się być czymś niezwykłym. Inwestycja w klasyczne elementy o neutralnych kolorach ma jednak sens, a poszukiwanie jakości powinno być priorytetem. Takie ubrania będą nas służyć lata, być może się opatrzą, ale stworzą idealną bazę i sprawią, że nie będziemy musieli często sięgać do kieszeni po ciężko zarobione pieniądze.

Czy w Waszej szafie też są ubrania, które mają po kilkanaście lat? Czy nosiliście kiedyś coś aż się rozpadło? Może macie inne ciekawe historie odnośnie elementów Waszej garderoby? Proszę, podzielcie się nimi w komentarzach.