Kaizen

Godzina 5 rano. Jak co dzień o tej porze czuję na sobie wzrok Mai stojącej w łóżeczku. Gdy tylko zauważa, że się obudziłam wzywa mnie do siebie. Puszczam jej pozytywkę, głaszczę po pleckach i po kilku minutach udaje mi się ją uśpić. Ubieram legginsy, koszulkę i sportowe buty, zabieram ipoda i wychodzę biegać.

Pierwszego dnia założyłam, że dobiegnę do Komara. Kolejnym razem – że do zoo, następnym – że do flamingów. Przy najbliższej okazji planuję dobiec do przystani.

Wróciłam do biegania po dwuletniej przerwie. Tak naprawdę nigdy nie byłam systematyczna, a przez większość trasy i tak szłam zamiast biec. Teraz biegam co drugi dzień obierając sobie punkty, do których będę biec bez przerwy na marsz. Jestem zaskoczona jak dobrze mi idzie.

Podobno przy moich problemach z kręgosłupem bieganie nie jest wskazane, ale zawsze przypominam sobie Marcina Urbasia, znanego swego czasu biegacza, któremu lekarz leczący jego skoliozę zabronił biegać. Marcin biegał, biega i ma się dobrze. Wiadomo, że problemy zdrowotne trzeba traktować indywidualnie, ale ja ruszam się dla zdrowia, nie żeby startować w maratonach czy wyciskać z siebie siódme poty. Wiem, że dla mojego kręgosłupa będzie lepiej, jeśli będę biegać niż siedzieć na tyłku przed komputerem.

Kaizen to ciągłe ulepszanie powiązane z metodą małych kroczków. Biegam więc mało, ale z każdym biegiem trochę dalej, trochę dłużej i – jak się okazuje – szybciej. Porównując moje wyniki sprzed dwóch lat już pierwszego dnia miałam lepszą średnią prędkość o 2 minuty, dzisiaj poprawiłam swój wynik na milę z października 2012. Jestem zaskoczona, że potrafię biec praktycznie cały czas, nic mnie nie boli, mogę ciągnąć dalej, a z tego, co pamiętam, nigdy wcześniej tak nie było – musiałam ciągle zwalniać do marszu, traciłam oddech. Kiedy biegaliśmy razem B. śmiał się ze mnie, bo ciągle ziewałam. A ziewałam, bo mój organizm potrzebował tlenu! Biegam zdecydowanie szybciej w pierwszej fazie biegu – czyli zanim odczuję pierwsze zmęczenie – niż te dwa lata temu i to prawie o dwie i pół minuty. Jestem pewna, że te dobre wyniki zawdzięczam jodze. Dzięki niej nauczyłam się oddychać, nabrałam świadomości ciała, umiem się wsłuchać w siebie i w swoje możliwości. Nie ulega wątpliwości, że dzięki codziennym ćwiczeniom nabrałam też kondycji, bo – jak już pisałam TUTAJ – przez większość życia praktycznie nie robiłam nic.

Należę do grupy osób, które od niedawna nazywa się skinny fat. Minie jeszcze sporo czasu, zanim nadrobię prawie trzydziestoletnie zaległości. Do korekty pozostaje jeszcze dieta, bo pomimo że jem dużo zdrowiej niż kiedyś, to cały czas pracuję nad tym, by włączyć do jadłospisu więcej warzyw i ograniczyć do minimum cukier. Po tych wszystkich zmianach trybu życia widzę i czuję różnicę, jest mi lepiej samej z sobą, dlatego widzę sens ciągłego ulepszania siebie i mojego otoczenia.